گاهی که لخته های جگررا

درکیسه ی زباله ی منفورعشق می بینم،

ذرات بی فروغ صداقت را،

درخاک روبه های نجس دانه دانه می چینم،

برنام عشق می خندم.

این آخرین سرودمراشاید،

یک بازمانده به گوشت رساند،

شایدنه.

شایدکسی بگویدت این شهر،

یک مردناشناس رامیان بسترخود،

باجنون بی تفسیر

درنای خویش بی جان کرد.

روزی،

شایدکسی بگویدت:

دیشب مردی عشق رالاله گون قی کرد.

شاید،

شایدکسی خبرازآن سرسراب آورد.

خبرازپشت شهرخواب آورد.

بایدکسی به من می گفت،

بایدکسی به من می گفت،

بلبل برای گل کاغذی نمی خواند.

ماهی میان برکه زهرآب،

معصوم وبی صدا،

ماهیانه می میرد.

اماکسی نگفت،

ومن زهرراجای عشق نوشیدم.

چه هاچه ها چه هادیدم

شایدکسی خبرآورد،

شایدنه...

شعرازحمیدرضاسفید

چشمان خویش رادرتوگم کرده ام،

ای ابر.

مه آلودم.

من يادگارتیشه ی فرهادم

من تیره ی نگاه شب آلودووزخمی دودم.

ای عشق ناتمام!

ای غصه ی مدام!

دردازارتعاش قلم،لرزش کلام.

دردازجام بلورشکسته ام.

دردازسرنوشت لاله ی وامانده ی کویر،

دردازمرغ جدامانده ازبهار،

دردازروزگار!!

قسمت این بودکه من ازدل توکم بشوم......هرنفس ازتوجداگشته ودرغم بشوم

قسمت آن بودکه آن سینه ی پرمهرمرا....بدرانی ومن ازغصه به ماتم بشوم

آنهمه راستی من به وفاموجب شد............كه گهی بشکنم وگه زجفاخم بشوم

توبه یک باره به راه دگری گام زنی.........من به یک سوی دگرکم کم ونم نم بشوم

بی دوازخم چنین خنجرزهرآلودیست.........بی جهت سعی مکن درپی مرهم بشوم

من که دردوستی خویش چوکوهی بودم.......وحشتی نیست اگرشهره ی عالم بشوم

آنچنان خالیِ ازمهرکه بامن بودی.....قسمت آن بودکه بادست تومن هم بشوم

آدمیت رودازدست شمازیرسؤال....نه ن

زیباست به شاخه گل نمی چینم،

این است مرام ودین وآیینم

سرگشته دلم درون گردابت

راهی به نجات اونمی بینم

نفرین من ودعای خودکردی،

برگوش فلک رسیده آمینم

ای عشق به خودغبارغم داری؟؟؟

کزدست تومن همیشه غمگین؟

امیدمحبت تورادارم

ای دوست توهم مگوکه خوشبینم!

دل ازتپش دوباره می ترسد

ای عشق!برو زپیش بالینم!

هم عهددلم،دلی نمی یابم،

ازعهدکی ام؟بگوکدامینم؟؟

شعرازحمیدرضاسفید

گشته جداازره من راه تو....دست خداوندبه همراه تو

رفتی وازسینه دلم پرکشید.......تابه کجا؟تابه رخ ماه تو

هیچ به تاثیردعایت مناز.......بی اثراست ای دل من،آه تو

غیرمن بی کس هجران زده........کیست دراین شهرهواخواه تو؟

شاه ستمکاردلم!تابه کی.............رخ نهم وچشم به درگاه تو؟

ای دل من شکوه مکن بیش از این.......کی شنودناله ی جانکاه تو؟

گفتی ازاین عشق دلم سوخته....... سوزتوپیداست زقه قاه تو

شعرازحمیدرضاسفید

ای روزگاربامن مسکین چه می کنی؟

بامن بدین جهان پرازکین چه می کنی ؟

من ساکت وصبورودوتاچشم اشکبار

ای روزگاربادل من بین چه می کنی ؟؟

درحیرتم که روزقیامت،خدای من!!

بااینهمه خلایق بی دین چه می کنی؟؟

گیرم که موی رابه حنارنگ می کنی!

ای پیرمرد!باشکن وچین چه می کنی؟؟

این زندگی که مرگ براوخنده میزند،

گرموجبش دعاست،به نفرین چه می کنی؟؟؟

شعرازحمیدرضاسفید

ای دوست درکنارتوبودم ندیدی ام

مانندگل به باغچه بودم،نچیدی ام

قدرم به هیچ روی ندانستی ای رفیق

شایدبه این سبب که تو ارزان خریدی ام

آن قامتی که رشک الف بودخم شده است

چون دال درمیانه ی دردت خمیدی ام

افتادم ازنفس،چه بگویم چه کرده ای

دیگرتوان آه ندارم،بریدی ام

گوینددرسکوت سخن هانهفته است

من صدهزارقصه ی تلخم،شنیدی ام؟؟!!

دستان نقاب می کنی ای جان به دیدنم

عمری میان جان توبودم،ندیدی ام

شعرازحمیدرضاسفید

رفتی وبه چنگ غم اسیرم کردی

ازغصه ی بیشمار،پیرم کردی

عشق توبه من امیدو شادی می داد

رفتی وزهرچه هست سیرم کردی

شعرازحمید رضا سفید

زندگی ازعشق سیرم می کند

درمیان خوداسیرم می کند

اینهمه داغی که داردسینه ام

برشقایق هادلیرم می کند

گفت حافظ:فقرحکما دولتیست

آخراین دولت فقیرم می کند!!

آرزوهاداشتم اززندگی،

من چه دانستم دبیرم می کند؟!

بس که نادانان به جاه،عالی ترند،

عقل سرکش،سربه زیرم می کند.

من به پیرعشق گشتن راضی ام

لیک بی اندازه پیرم می کند!

من میان درددرمان یافتم

‌ صبربرکوری بصیرم می کند.

تاکه «خوب»آیدزنم فالی دگر

عاقبت «بد»فالگیرم می کند.

شعرازحمیدرضاسفید

من عاشق حیدرم،مراداربزن

برسینه ی من زکینه رگباربزن.

صدسال پس ازمرگ من ای وهّابی،

ازتربت من،عشق علی باربزن.

دردایره ی غمش اسیرم،چه کنم؟

دامان علی اگرنگیرم،چه کنم؟

بامهرعلی دیده گشودم به جهان!

باعشق علی اگرنمیرم ،چه کنم؟

شعرازحمیدرضاسفید

دراین شب های پرقدر

قدرطاعات وعباداتتان

قبول درگاه حق باشد.

شهادت امام پرهیزگاران

برشماروزه داران تسلیت

باد.

امشب ازداغ علی عرش به هم می ریزد

بال پروازملائک زاَلَم می ریزد

بادنامردی ونامردمی کفروَزد

برگ هاسبزوشکوفا،به ستم می ریزد

ای دریغاگل صدبرگ پیَمبرکه علیست،

چه نجیبانه به محراب،زهم می ریزد

چه نویسم زعلی باقلم ناقص خود؟

که اگربال عقابست قلم،می ریزد

نام پرمهرعلی راکه به لب می آرَم

درته سینه به یک باره دلم می ریزد

شعرازحمیدرضاسفید